Partner van een laatdove, wat betekent de Stichting voor mij?
November 2013 – Al ruim veertig jaar leefde ik samen met een man, die steeds dover werd. In die periode waren er regelmatig dieptepunten, als Peter bijvoorbeeld verkouden was en geen hoorapparaten kon verdragen. Ik voelde me dan vaak alleen en onbegrepen. Ook thuis( twee zonen) moest ik in de gaten houden, dat er goed gecommuniceerd werd. Niet achter papa’s rug van alles regelen. Bij het laatste dieptepunt (2009) besloten we met ons gezin de cursus Gebarentaal (NGT –AB 1) te gaan doen. Dat was een goede stap. Met elkaar bezig zijn op een andere manier, in plaats van woorden of zinnen herhalen, die niet verstaan werden.
In 2010 werd Peter (weer) donateur van de Stichting Plots en Laatdoven en ging ik op de Landelijke Dag met hem mee om te helpen bij de workshops in speksteenbewerking. Op DIE DAG kwamen we in contact met de familie Chu, lotgenoten en donateurs van de stichting. Grote pleitbezorgers van het CI. Totdat moment hadden wij de CI-operatie als een ver van ons bed show beschouwd. De angst voor mislukte operaties (zes) zat diep geworteld.
Het CI-traject werd ingezet.
Ook kwamen we door de stichting in contact met de GGMD voor doven en slechthorenden. We hadden Module 1 en 2 van de Gebarentaal zelf geregeld en betaald. Via de GGMD kregen wij voor module 3 een docente THUIS!
Er kwam weer hoop.
Een jaartje later vroeg Peter mij, wil jij meewerken aan de vernieuwde website van de stichting. Ik zei ja en werd hoofd van de webredactie. De stichting was niet langer alleen Peter’s domein, maar ons gezamenlijk “project”. Ik leerde daardoor zoveel bij en ook zoveel aardige en bijzondere mensen kennen. Ook lotgenoten, net als ik dus partners van plots/ laatdoven.
Het fenomeen schrijftolk kwam daarbij ook in ons leven. Als we daar eerder van op de hoogte waren geweest, had dat heel veel kunnen uitmaken. Samen met Peter op pad, was ik me er altijd heel erg van bewust wat Peter wel en niet kon horen. Ik souffleerde dan. Wat een verlichting! Bij een bijeenkomst met de stichting hoefde ik Peter’s “oren” niet te zijn. Ik kon gewoon lekker zelf dingen doen, Peter maakte gebruik van de schrijftolken en kon alles prima volgen.
Alweer bijna twee jaar geleden begon ik de Facebookgroep van de stichting en dus werd de stichting nog meer van ons samen. Een goede ontwikkeling waarover we samen konden communiceren. Soms een beetje te veel.
Een jaar geleden is Peter geopereerd voor een CI. Met een heel goed resultaat.
Toch is mijn partner nog altijd doof. Talloze momenten blijf ik tegen de lucht praten, ik heb dan niet in de gaten, dat “zijn gehoor op de kast ligt” Het blijft schakelen. Zonder CI en hoorapparaat in, compleet doof dus gebruiken we gebarentaal en spraakafzien. Met alleen het hoorapparaat in, praat ik harder en moeten wij elkaar aankijken. Met hoorapparaat en CI in praat Peter soms zo zacht, dat ik hem niet kan verstaan.
Een automatische piloot is er niet bij en saai wordt het zeker niet.