Wat heeft Stichting Plots- en Laatdoven voor mij betekend en betekent het nog steeds?
November 2013 – Daar kan ik al heel kort op antwoorden: veel!
Op vijfjarig leeftijd is bij mij ontdekt dat ik zwaar slechthorend was. Of ik daarvoor goed of beter heb kunnen horen, zal altijd wel de vraag blijven, maar wat wel zeker is, is dat ik wel beter heb kunnen horen, vanwege een zeer goede spraak- en taalontwikkeling.
De eerste jaren heb ik doorgebracht op speciaal onderwijs, alwaar ik omringd was met lotgenoten. Nadat ik terug ging naar het reguliere onderwijs, vielen de contacten met lotgenoten weg. Op een gegeven moment had ik wel de behoefte en ben ik op zoek geweest; overal en nergens gesnuffeld en deelgenomen aan veel activiteiten; maar ik vond net niet mijn plekje. Mijn taalniveau is hoog en daar liep ik toch wel vaak tegen aan. Ik voer ook graag gesprekken op niveau. Ik vond dus niet wat ik zocht. Ik ben ook gebarentaalvaardig. Kan me redden in NGT, maar heb de voorkeur voor NmG. Vaak wordt er een tolk aangeboden en kan ik niet kiezen welke communicatiemiddel mijn voorkeur heeft. Toch beweeg ik me prima in alle werelden en neem ik ook deel aan activiteiten bij andere organisaties, maar ik bleef iets missen.
Op een gegeven moment zag ik ergens een aankondiging van een themaweekend van Stichting Plotsdoven. Het sprak me aan en samen met een vriendin besloot ik me op te geven. Helaas kon die vriendin niet mee, dus ik ging in mijn eentje. Met lood in mijn schoenen, want ik kende vrijwel niemand! Alleen Anneke, maar die was helaas niet aanwezig.
Dat themaweekend was fantastisch. Ik werd gelijk opgenomen in de groep; iedereen was nieuwsgierig. En gespreksstof was er genoeg. Het voelde voor mij als een warm bad, een heerlijk welkom.
Het mooiste vond ik zelf dat de communicatie op zoveel verschillende manieren ging en niemand geïrriteerd raakte als je iets niet kon volgen. Tenslotte kende iedereen het “probleem”. Er waren tolken NmG, een schrijftolk en ringleiding. Ik kon kiezen! Heerlijke ervaring is dat.
En ondanks mijn jonge leeftijd paste ik prima in de groep. Ik was in het begin wel huiverig, want ik wist dat ik in verhouding een jonkie was, maar dat doet er helemaal niet toe!
En het mooiste is; ik word gewoon geaccepteerd zoals ik ben! Hoef me niet anders voor te doen.
In de loop van de tijd kreeg ik steeds meer contact met veel mensen, via Facebook, maar ook via activiteiten en ik vind het een verademing. Ik loop in het dagelijks leven nog wel eens tegen dingen aan en ik kan mijn verhaal altijd bij iemand kwijt, die dan advies kan geven of me erkenning geeft. En dat is fijn. Ik ben nooit alleen, er zijn mensen die het begrijpen. Het geeft me zelfvertrouwen, ook juist omdat ik ervaar dat ik er mag zijn, zoals ik ben.
Inmiddels ben ik al een jaar actief bij het gebarenkoor, geweldig om te doen! Ik hou van muziek en het zingen van de liederen in gebaren, is iets wat goed bij me past.