Wat betekent Stichting Plotsdoven voor mij?
Mijn ervaringsverhaal vertelt welk nut het donateurschap voor mij heeft gehad en heeft.
Mijn naam Peter Raggers, sinds 2013 CI-drager, ik ben 65 jaar en woon in Dordrecht. Ik ben getrouwd met Erna Steingröver, we hebben twee zonen en en schoondochter. Vanaf mijn 18de jaar in toenemende mate slechthorend.
Vanaf mijn 50ste links geheel doof, rechts op dit moment 110 Db gehoorverlies en draag daar een hoortoestel.
Met de combinatie van hoortoestel en CI kan ik me nu zeer goed redden in bijna elke situatie. Dat was tot een jaar geleden ondenkbaar. Toen was ik in vele situaties afhankelijk van een schrijftolk.
Mijn verbintenis met de Stichting Plotsdoven en Laatdoven heeft een al wat langere historie. Ongeveer 22 jaar geleden, toen werd geconstateerd dat ik binnen twee jaar helemaal doof zou zijn, heb ik om me heen gekeken. Kwam de Stichting Plotsdoven tegen en maakte daar een tweetal weekenden mee in Bakkeveen. Dit beviel toen goed. Herkenning van gelijkgestemde mensen op niet meer of steeds minder kunnen op het “horen gebied”.
Ook nog even bij de NVVS geneusd maar daar was ik al snel klaar mee. Wel veel informatie maar geen verbondenheid.
Vandaar al snel in het bestuur waar ik ongeveer twee jaar lid van ben geweest. Ik kwam op een bepaald moment in een soort spagaat terecht tussen de doven- en horende wereld. Wat op zich weinig te maken had met de stichting, waar ik me wel thuis voelde. Maar de emancipatiebeweging die toen met name binnen de doofgeboren wereld terecht op gang was gekomen, verhinderde mij om in deze wereld mijn werkbare vleugels uit te slaan. Ik moest toen voor mijn voortbestaan kiezen tussen de horende wereld of dovenwereld. Koos voor de horende wereld wat achteraf wellicht niet de beste keuze was.
Maar ja, op dat moment was je met de strijd bezig om te bewijzen dat je als zeer slechthorende toch volledig mee kon draaien in de horende wereld. Dat ging ten koste van wat levensvreugde. Waar ik overigens weinig te kort aan heb gehad maar toch.
Toen ik eenmaal jaren later durfde toe te geven dat het echt niet meer ging, ben ik opnieuw donateur geworden. Het leek wel of de verloren zoon thuis kwam, onzin natuurlijk maar zo voelde het wel. Veel oudgedienden waren er nog, kenden me nog en ik was meteen weer een van hen.
Een (her)nieuwe wereld van herkenning, erkenning maar vooral ook zeer zinvolle informatie ging voor mij open. Ik kwam in contact met tolkgebruik zowel in werk-, vrijwilligers- en privésituatie.
Kennis van diverse mogelijkheden maar ook onmogelijkheden op het gebied van techniek, hoortoestellen, CI randapparatuur. Maar bovenal de ontmoetingen op landelijke dagen en ook in kleiner verband. De uiterst belangrijke ondertoon maar voortdurend aanwezig van de zelfredzaamheid sprak en spreekt me erg aan. We zijn niet zielig en zijn zelf verantwoordelijk hoe we omgaan met dat waar we mee omgaan. Maar je mag wel even leunen om uit te rusten en voelen dat je erbij hoort. Ik ervaar ook de kracht van de donateurs die, als individuen, anderen willen helpen. Niet alles hoeft vanuit het bestuur te komen, zelfs veel niet. Dat maakt de Stichting Plotsdoven en Laatdoven nu juist zo uniek en sterk.
De stap om zelf actief te zijn in de stichting was snel gezet; enerzijds om anderen wellicht te helpen maar zeker ook door bovenop de feiten te zitten was ik ook vlakbij het vuur en daar kon ik weer mijn eigen voordeel mee doen. Vrijwilligerswerk is vooral zinvol als je er zelf ook wat aan hebt. Niet iedereen is heilig.
De stichting betekende en betekent heel wat voor mij maar ook voor mijn vrouw. Het is het vangnet van mensen die bereid zijn om voortdurend op positieve wijze klaar te staan voor elkaar. Mocht je daar even niet voor voelen geen enkel probleem want ook dat wordt herkend.
Daarvoor dank aan iedereen die de Stichting Plotsdoven en Laatdoven al bijna 25 jaar mogelijk hebben gemaakt en die nu zichtbaar of zoals de meesten onzichtbaar achter de schermen iets voor elkaar betekenen.
Peter Raggers.